ذره ای سایۀ عنایت بهتر ست
از هزاران كوشش طاعت پرست

خشت اگر پُر ست  بنهادۀ تو است
آن دو سه مو  از عطای آن سو است

در حقیقت هر یکی مو را از آن
خُرد منگر، همچو کوهی دان  کلان

در حقیقت، هر یك از آن مو کُهی ست
كآن امان نامه و صِلِۀ شاهنشهی ست

تو اگر صد قفل بنهی بر دَری
بَركَنَد آن جمله را  خیره سَری

شحنه ای  از موم  اگر مُهری نَهَد
پهلوانان را از آن  دل بشكهد

آن دو سه تارِ عنایت  همچو كوه
سَدّ شده  چون فرّ سیما در وجوه

خشت را مَگذار، ای نیكو سرشت
لیك  هم  ایمن مَخُسب از دیوِ زشت

رو  دو تا مو ز آن كرم  در دست آر
وآنگهان ایمن بخُسب و غم مدار

مثنوی
دفتر ششم